Φεστιβάλ ΚΚΕ-ΚΝΕ

Τί είναι άραγε ο κομμουνισμός; Τί το κεφάλαιο; Οι κεφαλαιοκράτες; Η εργατική τάξη; Το καπιταλιστικό σύστημα; Γιατί δεν μας συμφέρει ο καπιταλισμός και γιατί υπάρχει ανάγκη ανατροπής του;
Θα τα καταλάβει, πιστεύω, κανείς όλα αν δει αυτήν την εικόνα...

"Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί.
Εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε.
Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο."
3 φράσεις που όμως κρύβουν μέσα τους μια τεράστια αλήθεια.
Την ανακάλυψα μαζί με πολλές άλλες αλήθειες στο φεστιβάλ ΚΚΕ-ΚΝΕ που έγινε στην Αθήνα, στα Ιλίσια 18-21 Σεπτέμβρη. 90 χρόνια ΚΚΕ - 40 χρόνια ΚΝΕ

Ένιωσα το ίδιο που νιώθω σε κάθε φεστιβάλ της ΚΝΕ σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν έχω πάει. Υπέροχα! Για ένα περίεργο λόγο, ένιωθα τόσο οικεία όπως όταν είμαι στο σπίτι μου και ας ήμουν ανάμεσα σε χιλιάδες άγνωστους ανθρώπους. Ίσως επειδή ήξερα ότι μ' αυτούς τους ανθρώπους (ή τουλάχιστον τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών) μοιράζομαι την ίδια ιδεολογία. Είναι άνθρωποι που γνωρίζουν (οι περισσότεροι)τι συμβαίνει γύρω τους και καταλαβαίνουν ότι πρέπει κάτι να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση.

Και τί δεν είχε αυτό το φεστιβάλ! Συναυλίες, θεατρικά, γλέντια, συνάντηση με αντιπροσωπείες κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων νεολαίας από όλο τον κόσμο, έκθεση-αφιέρωμα για τα 90 χρόνια ΚΚΕ, βιβλία, αφίσες, φαγητό, ποτό...







Από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ ήταν οι ομιλίες ενός αντιπροσώπου από την Κούβα, του Γιάννη Πρωτούλη και της Αλέκας Παπαρήγα. Η Αλέκα Παπαρήγα, όπως πάντα, μίλησε λέγοντας μεγάλες αλήθειες, έντιμα, όπως οφείλει να είναι ένας πολιτικός, δείχνοντας πόσο πολύ διαφέρει από εκείνους τους απατεώνες με τους ξύλινους λόγους απ' τους οποίους έχει γεμίσει ο τόπος.
Το μόνο που μας τα χάλασε λίγο ήταν η βροχή... Αλλά όπως είπε και ο φίλος rizobreaker, "ούτε με τα χιόνια ούτε και με βροχές, ποτέ δε θα λυγίσουνε οι κομμουνιστές"!

Μια μικρή απόδραση...

Χθες πήγα στην Ακρόπολη. Όχι ακριβώς στο χώρο του μνημείου (η τιμή εισόδου είναι τσουχτερή!), αλλά σε κάτι βράχια που είναι δίπλα...
Πηγαίνω μερικές φορές εκεί. Βλέπω τη θέα, τα μικρά σπίτια, τα ακόμα πιο μικρά αυτοκίνητα (οι άνθρωποι δεν φαίνονται) και συνειδητοποιώ πόσο μικρός είμαι. Συνειδητοποιώ ότι τελικά δεν ήταν τόσο σημαντικό το ότι έχασα το λεωφορείο εκείνο το πρωί και περίμενα μισή ώρα μέχρι να έρθει το επόμενο. Δεν ήταν τόσο σημαντικό το ότι ο αδερφός μου δανείστηκε μια μπλούζα μου χωρίς να με ρωτήσει και κατά λάθος τη λέρωσε με μπογιά. Ούτε ήταν απαραίτητο να γίνει ο καυγάς που ακολούθησε...
Πηγαίνω εκεί και ηρεμώ. Ξαφνικά όλα αυτά που πριν λίγο φάνταζαν τεράστια, τώρα φαίνονται μικρά. Όλες οι έγνοιες είναι λες και τις πήρε το αεράκι που συχνά έρχεται εκεί πάνω.Και εκεί που ταξιδεύω... έρχεται το μοναδικό αντικείμενο που μπορεί να με προσγειώσει, το ρολόι, και μου λέει "μεγάλε, αρκετά για σήμερα". Και παίρνω τον δρόμο της επιστροφής.
Θα περάσω από τα γραφικά σοκάκια που είναι κάτω απ την Ακρόπολη...
... και σιγά-σιγά φτάνοντας στο μοναστηράκι θα ενωθώ με εκείνα τα μικρά σπίτια και αυτοκίνητα που έβλεπα από ψηλά. Θα κατέβω πάλι στον μικρόκοσμό μου.Πολλές έγνοιες επιστρέφουν... Αλλά έχει φύγει ο εκνευρισμός από το χαμένο λεωφορείο του πρωινού. Και μόλις φτάσω σπίτι, θα δώσω στον αδερφό μου (που τον είχα γεμίσει ενοχές νωρίτερα) ένα μεγάλο χαμόγελο.

Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω...

Αυτή την εποχή κάνουμε χίλιες δυο δραστηριότητες. Μαθαίνουμε χίλια δυο πράγματα. Τρέχουμε από εδώ και από εκεί να τα προλάβουμε όλα, να τα κάνουμε όλα, να επιτύχουμε σ' όλα. Αυτό είναι κάτι που ξεκινάει στο δημοτικό...
Πηγαίνεις σχολείο, προσπαθείς να γίνεις καλός μαθητής (γιατί όπως λένε οι σοφοί γονείς "μόνο έτσι θα πετύχεις στη ζωή σου"), πηγαίνεις σε φροντιστήρια αγγλικών ("γιατί η ξένη γλώσσα είναι απαραίτητο εφόδιο στη ζωή"), κάνεις μπαλέτο, ενόργανη γυμναστική, ταε κβο ντο, καρατε, παραδοσιακούς χορούς, μαθαίνεις κάποιο μουσικό όργανο, πηγαίνεις κολυμβητήριο ("γιατί όλα είναι χρήσιμα"). Έπειτα γυμνάσιο... πρέπει να γίνεις ακόμα καλύτερος μαθητής ("το γυμνάσιο είναι το σκαλοπάτι πριν από το λύκειο"), τελειοποιείς την πρώτη ξένη γλώσσα και ξεκινάς και δεύτερη ("με μία ξένη γλώσσα δεν κάνεις τίποτα σήμερα"). Συνεχίζεις κάποιες απ τις δραστηριότητες του δημοτικού και ίσως πάς και γυμναστήριο για πρώτη φορά. Και έρχεται το λύκειο... εκεί ("πρέπει να σοβαρευτείς γιατί αλλιώς δεν θα περάσεις στο πανεπιστήμιο") διαβάζεις ακόμη περισσότερο και στην τελευταία τάξη η ζωή σου όλη περιστρέφεται γύρω απ τις πανελλήνιες. Πηγαίνεις απ το σχολείο στα φροντιστήρια και από εκεί στα ιδιαίτερα. Μετά οι πανελλήνιες... και καλώς εχόντων των πραγμάτων μπαίνεις σε κάποια σχολή. Εκεί συνεχίζεις το διάβασμα, προσπαθείς να περνάς τα μαθήματα, να τελειοποιήσεις την δεύτερη ξένη γλώσσα, να πάρεις δίπλωμα οδήγησης, να πάρεις και κάποιο δίπλωμα για τους Η/Υ. Έπειτα πρέπει να πάρεις το πτυχίο, να κάνεις μεταπτυχιακό ("με ένα πτυχίο δεν πας πουθενά"),να πάς στο στρατό και να βρεις δουλειά (περνάς και άλλες εξετάσεις είτε τύπου ΑΣΕΠ, είτε συνεντεύξεις για δουλειά σε ιδιωτικές εταιρείες). Εκεί δουλεύεις όσο μπορείς καλύτερα, κυνηγάς προαγωγές και παράλληλα πάς και γυμναστήριο ("γιατί ποιος/ποια θα γυρίσει να σε κοιτάξει χωρίς να έχεις λεπτή μέση και μπούτια -για τις γυναίκες- ή δυνατούς μύες -για τους άντρες-"). Έπειτα παντρεύεσαι και κάνεις παιδιά, πολλές φορές με ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν απόλυτα ("γιατί μπακούρι θα μείνεις;") και ότι σου λέγαν τόσα χρόνια οι γονείς σου, ακριβώς τα ίδια λες στα παιδιά σου...

Αυτή είναι η ζωή σήμερα. Κάνουμε τόσα πολλά πράγματα και όμως τελικά τόσο λίγα! Ναι, είμαστε απασχολημένοι συνέχεια, αλλά είναι αυτή γεμάτη ζωή; Παίρνουμε συνεχώς εφόδια "που θα χρειαστούν στη ζωή", αλλά πού είναι η ζωή;

Poverty

Overcoming poverty is not a task of charity;
it is an act of justice.
Like slavery and Apartheid, poverty is not natural.
It is man-made and it can be overcome and eradicated by the actions of human beings.
Sometimes it falls on a generation to be great.
You can be that great generation.
Let your greatness blossom.
(Nelson Mandela)

Το κόκκινο γιασεμί φυτρώνει στον κόσμο των blogs.